Coś w tym jest bycie samemu,ciężko jest się przyzwyczaić że ktoś jest koło ciebie,troszczy się,opiekuje i chce bywać oraz interesuje.
Zwłaszcza jak jest już się dość spory czas i pogodził z tym,ma spory problem wówczas by wyciągnąć swe uczucia jakie ma, tyle że są one głęboko zakopane w nim.
I podzielam zdanie poprzedniczki,w końcowej fazie krótkiego wywodu jaki wyraziła.
Temu bo nie podejmujemy ryzyka i możliwości iż kogoś skrzywdzimy,choć niezamierzenie lecz to czynimy robiąc jej odmowę.

Czy szybko szukać to zależy od danej osoby,i fakt przy długim przebywaniu samemu powstają nawyki i przyzwyczajenia co powoduje że ciężko jest być z kimś blisko i przestawić swe nawyki.

Tak złe jest bycie samemu nazbyt długo,czym dłużej tym ciężej jest odnaleźć się gdy ktoś jest i wspólnie chce się żyć,przyzwyczaić do obecności i jego troską,zainteresowaniem twym życiem.

Potrzeba to przeżyć a będzie lepiej,lecz niektóre jednostki jednak tego nie potrafią,tak im ciężko jest się przyzwyczaić choć wiedzą iż samotność jest zła,a dążą do bycia z kimś sami niewiedzą czego chcą.

Każdy to musi przejść nabrać odwagi w swe siły i ludzi oraz ze jest możliwość zakochania się,tylko potrzebny jest czas jaki leczy rany a ile go potrzeba to uzależnione jest od osoby,jego charakteru.

Nieraz tak jest i jest to lepszy wybór by być samemu,tyle że ciężko to wyczuć co jest dobre.